Dün gece annemi aradım.
nasıl olduğunu sordum.
sen nasılsın dedi.
anlattım.
kafamın karışıklığını, güvenemediğim bir adamla birlikte olma sancısının nasıl bir şey olduğunu anlattım.
sürekli bi yerlerden fırtan kızları anlattım.
ben hayatımda ilk defa annemi arayıp özel hayatım konusunda akıl danıştım.
sonra da telefonu kapatıp gece boyu kendimi dinleme kararı aldım.
kendi kendime konusurken aklımdan milyon şeyin aynı anda geçtiğini ve hiç birine tam bir cevap vermediğimi fark ettim.
yazmaya başladım.
kendime sorular sordum.
hayatımda kendime verdiğim en zor sınavdı.
Uyudum, uyandım, telefonu açtım.
bi milyon kez aramış.
belli ki çıldırmış.
açar açmaz mesaj geldi
'telefonun niye kapalı'
aradım, yeni uyandığımı yalnız kalmaya ihtiyacım olduğunu söyledim.
iki gece önce şuan yaşadığım yerden tam 1200km uzaklıktan 'yolumu çizmem gerekiyor' demişti.
Hayatını bir düzene sokması lazımmış.
Bir dönemece girdiğinde karşısına farklı farklı dönemeçler çıkıyormuş.
kaybolmuş hissediyormuş vs.
umrumda değil.
çay güzeldir, içimi keyiflidir.
ama her bekleyen şey gibi acır, soğur ve bayatlar.
kafası net olmayan bir adamla birlikte olmaya çalışmak çok zor.
dokunduğu tüm hayatlara kendi bulanıklığını bulaştırıyor.
dönemeçlerin bittiği zaman, yolum yolunla kesişirse yeniden görüşürüz sevgilim.
ama ben artık seninle ilgili hiçbir şeyi istemiyorum.
