hayat bazen o kadar acımasız ki her şeyi arkamda bırakıp gitmek istiyorum. sadece gitmek önüme ne çıkacağını, arkamda neler kaldığını düşünmeden. kalmayı istediğimde kalmak, ardından gitmeye devam etmek istiyorum. ta ki kalmam gerektiğini hissedene kadar. bir yer, bir şey, bir iş, bir insan için... ama kaldıktan sonra ya yanılırsam? kendi kendime çok büyük bir kazık olmaz mı sözlük, olmaz mı?
bu yüzden gitmeye de korkuyorum. kalırken de ölüyorum ama. bunun bir arası, bir kaçış yolu nasıl olmaz?
bu güne kadar hayatımda asla gri olmamasından kaynaklıdır belki de. ya siyah ya da beyaz olarak yaşadım hayatımı, arada hiç kalmadım. belki de bu yüzden ara bir yol bulamıyorum. bulsam da tatmin etmiyor.
