kurmaylarıyla toplantı yapan stalin, yakın çalışma arkadaşlarına sorar;
"halkın otoriteye kayıtsız şartsız baş eğmesi nasıl sağlanır"
diye.
odada bulunanlar farklı farklı cevaplar verirler.
kimi "demokrasi" der, kimi, "paylaşım", kimi "sürgün"den bahseder, kimi "ağır cezalar"dan. neticede verilen cevapların hiç biri stalin reyizi tatmin etmez.
votkasını yudumlar ve hizmetçilere "bana tavuk getirin" diye emir verir.
hizmetçiler odaya bir besili tavuk getirirler, tavuğu kucağına alan stalin, canlı canlı tüylerini yolmaya başlar, tavuk canlı canlı tüyleri yolunurken canhıraş bir şekilde bağırır ama stalin aldırış etmez, tavuk derisiyle kalana dek yolmaya devam eder ve sonra çıplak kalan tavuğu kucağından indirir.
canı yanmış tavuk kaçmaya çalışır.
ama can acısıyla sağa sola çarpar, kel kalmış derisi daha fazla incinir ve daha çok canı yanar.
en nihayetinde şömineye doğru gider ve şöminenin sıcaklığından eti yanar ve çaresizce stalin'in ayaklarının dibine gelir tekrar.
bunun sonrasında ise stalin cebinden bir avuç yem çıkarır ve canı yanmış tavuğa yedirir.
ondan sonra gece boyunca tavuk stalin nereye giderse onu takip eder ve yanından bir dakika bile olsa ayrılmaz...
işte stalin'in bu tavuk örneklemesi takip eden günlerde pek çok katliamların ve sovyet sosyalist soykırımlar birliği'nin habercisi olur.
koca bir ülkenin halkı tüyleri yolunmuş tavuk gibi ezilerek sistemin bir parçası haline getirilir.
filhakika türkiye'de de durum pek farklı değil.
şu an iktidar ne derse, ne yapsa alkış tutacak tüyleri yolunmuş milyonlarca tavuk var.
biz onlara her ne kadar "koyun" diyorsak da, onlar aslında tüyleri yolunmuş ve serbest bırakılmış, ama acıdan dolayı çaresiz ve gidecek başka yeri olmayan tavuklardır.
bize düşen bu milyonlarca tavuğun yaralarını sarmak değil, tüyleri yolunmamış tavuklara doğru yolu göstermektir.
yoksa akp cebinden çıkardığı yem ile daha milyonlarca tüyü yolunmuş tavuğu kendi istediği şekle büründürebilir.
