yazı yazmayı sevdiğimi dile getiririm ve yazmayı öğrenmenin ilk kuralı ise yalnız olmaktır, bunu da kabul ederim. insanlar buradan yola çıkarak yalnızlığı sevdiğimi düşünüyor. peki, uzun atlamayı öğretiyor diye bataklığı seven var mıdır??
yalnızlık güneş misali benim için, bu sebeple tamamen elimden alırsan güç kaybediyorum. güllerim soluyor, cümlelerime gübre belkide?? onun sayesinde oluşmuyorlar ama güçlenmelerini sağlıyor. lakin güneş fazla yakıcı olur, yüzüme vurursa huylanıyorum ondan. şapka arıyorum, gölgeden yürüyorum.
söylesene kim güneşin çatında yürümekten hoşlanır ki?? hayat kaynağı o olmasına karşın??
