Büşra ve irem hızlı adımlarla yürüyorlardı. Aynı zamanda telefonla birbirleriyle konuşuyorlardı. Uzun ve kalabalık istiklal caddesi birbirlerine ulaşmalarını zorlaştırıyordu. Sonra anlaşmaları üzerine irem şeyin önünde durdu... şeyin... heh Oxxo'nun. Sonra Oxxo'ya girdi ve Büşra'ya söyledi. Büşra orayı hatırlamıştı, oraya doğru ilerledi, ilerledi. Oxxo'yu gördü ve içeri daldı. Ama irem de tam o anda çıkmıştı ordan. Sonra tekrar konuştular telefonla ve birbirlerini gördüler. Ve tam o anda kendilerini Sinan Çetin'in Film Gibi programında buldular ve tabii ki arka planda o kavuşma anı müziği çalıyordu, Barış Manço'nun Gülpembe'sinin bir kısım müzüğüü. Büşra ile irem yıllar sonra ilk kez buluşmuşlardı, hem de bu Eylül ayının ilk gününde olmuştu. Birbirlerine sarılıp o programdaki gibi ablıaağğııaağğm gaardaşııaağııaağm diye ağlamadılar çünkü mutlulardı ya niye ağlasınlar. Sarıldılar, konuştular, konuştular, konuştular. Hakkaten baya konuştular. Hem konuştular hem yürüdüler. Galata Kulesi'ne gittiler ama gece kapalı olduğundan çıkamadılar. Bu buluşma çok uzun süremedi ama olsundu. Daha çooook görüşebilirler. Artık aynı şehirdeler.
Düşündüm, düşündüm anca bu kadar çıktı. Fıkra kadar kısa olsa da hikaye hikayedir. Hem romandan alıntı gibi duruyo. Hııh içimdeki Tolstoy ortaya çıktı. Ya da Mehmet Rauf diyim, Eylül'ün yazarı ya ondan hehe. Sen de biliyorsun bayadır yoğunum şu okul işleri yüzünden. O yüzden şimdi bir şeyler yazmaya çalıştım. Bunu bana siz alıştırdınız. Eğlenceli
oluyor, hoşuma gitti. Ama bu seferlik kısa. Neyse konu doğum günüydü. * Doğum günün kutlu olsun Bürşaaa * Seni çok çok seviyorum, nice yaşlaraaa. Bu şarkı da güzelmiş şimdi keşfettim, sen biliyorsundur gerçi... http://www.youtube.com/watch?v=r00ikilDxW4
