az önce çatıda oturmuş serin karanlıkta kendimi bir bıçağın ağzının hissedebilecegi kadar soğuk ve sert hissederken bir anda (aniden değil, aniden kelimesinin zihindeki çağrışımı bambaşka) huzursuz bir burukluk içinde buldum. öyle yitik, soluk oluşum aniden (bu kez gayet yerinde) zihnimde beliriverdi.
önce, kıskanıldığım birinin beni sahiplendiği günler aklıma geldi. Bir yanda sürekli sonuçsuz kalacağını bildiğim halde hiç tükenmeyen kaçış gayretim öbür yanda avuçlarımın arasında beni sarmaya çalışan küçücük bir kadına duyduğum bağlılık.
Dünya öyle küçülüyordu ki bazen bir odaya yatağa bile sığıyordu. bazen de dünya önceki günün seslerini ağaç dallarına ya da aynı ağacın yapraklarına saklayan bir yola hapsoluyordu.
Böylesi yaşamak hep korkutmuştur beni. çünkü çevremde varolan her şeyin an be an değiştiğinin ve hatta yok olduğunun farkında oldum hep.
insan her zaman en doğru kararı verebilmeli. mutlu olabilmek için yapmalı bunu. Ancak mutlu olabildiği takdirde hayatta kalabilir. hayatta kalmak da evrimin birinci şartı olduğuna göre eh herhalde en mantıklı olan bu olsa gerek.
çoğu zaman da eh hadi bir kadını sevmeyi ona bağlanmayı reddediyorsun peki ya diğer insanlarla zorun ne diyorum kendi kendime. herhangi bir zaman diliminde hayatımda ciddi şekilde yer etmiş insanları ne çabuk unutabildiğime şaşırıyorum.
aslına bakılırsa unutamıyorum ama onların hep hayatımın bir köşesinde yer alması canımı sıkıyor. evet canımı sıkıyor. sadece sıkılıyorum. yardımıma ihtiyaç duysalar koşarak gider hiçbir şeyden geri durmam. Bununla övünmem de. Ancak hepsi o kadar.
bunları yazıyor olmak canımı sıkıyor şimdi de. kendi kendime bir şeyler mi bekliyorsun hayattan da yazıyorsun diye çıkışıyorum. cevap veremiyorum. bilmiyorum. bildiğim bir şey varsa o da dünden kalan asidi kaçmış kolayı içtikten sonra ağızda bıraktığı tadın iğrenç olduğu.
