iş arkadaşlarıyla restoranta gidilmiştir. şeflerimiz, müdürlerimiz onların eşleri ve birkaç para babası tacir de mevcuttur masamızda. içkiler mezeler gırla gider ve kafalar bi' dünya olmuştur. bu esnada şahsımın tuvalete gidesi gelir. tuvalete girilir, kapı kilitenir ve hacet bir güzel halledildikten sonra kapı açılmaya çalışılır ama o da ne, kapı açılmaz! lanet olası kilit boşa döner. kapı kolu zorlanır, omuz atılır falan ama sonuç yok. en sonunda kapı kolu da zorlamaya dayanamaz elde kalır. telefon da masada bırakılmıştır, arkadaş aranamaz.
çaresizce klozete oturup biri gelsin diye beklenir. arada tuvaletin küçücük penceresi göze kestirilmeye çalışılır, çıkılabilir mi diye hesap edilir. derken, yaklaşık 15 dakka sonra birinin geldiği duyulur. seslenilir: kardeş içerde kaldım birilerine söylesen kapıyı açsalar. tamam der karşıdaki ses gülerek. ses tanıdık. bu benim haşarı iş arkadaşı! yine de tanıdık birinin seslenmesi önce rahatlatır. önce arkadaş kendi zorlar kapıyı ama beceremez, dur geliyorum der ve 2 dakka sonra baya kalabalık bi grubun sesi duyulur dışardan. aman yarabbi, arkadaş bizim masada kim varsa toplamış gelmiş. millet gülmekten yarılıyor, bi taraftan da laf sokuşturup duruyorlar.
o bir metrekare alan insana zulüm olur mu. yarım saatte zindan oldu zindan. bir de o tuvaletten çıkış anı vardı ki. hiç oraya girmeye gerek yok. siz artık hayal edin sevgili yazarlar.
