kendimi bildim bileli kimse dinlemez beni. hani dinlemez dediysem yalapşap dinlerler. sözüm bittiğinde genelde tepki de vermezler havada kalır tüm anlattıklarım. bazen de cevap verirler "sus artık yeter saçmaladığın!" der gibi. susarım ben de umarsızca dinlerim. çoğu günler insanlarla tüm konuşmam
+N'haber?
-iyidir, senden?
+iyi.
şeklinde olur. N'haberi de ben derim yoksa ben on gün konuşmasam kimse konuşmak mecburiyetinde bulunmaz. arkadaşlarım için bir ses kayıt cihazı işlevi görüyorum. bazen etüt merkezine gitmem kimse farketmez kimse arayıp sormaz "öldün mü, kaldın mı, nasılsın" diye. hani diyor ya kafka "benim yalnızlığım insanlar dolu." aynen o şekil. yalan yok bir dostum var, kimse yokken yanımda olan, mütemadiyen beni dinleyen... dumanında kaybolurum bazen, savururum rüzgara tüm dertlerimi.
sonuç olarak bu hayat ve insanlar beni ömrümü kısaltan bi çareye gark ettiler. suçlu değilim.
"vasiyetimdir herşeyimi zamana bırakıyorum"
edit: kusura bakma sözlük yine saçmaladım. hakkını helâl et.
