"Kendi atmosferini ve okyanuslarını oluşturmadan önce, dünya, uzayda dönen gri bir topa benziyor olmalıydı. tıpkı bugün Ay'ın olduğu gibi; oraya güneş'in saçtığı mor ötesi ışınlar süzülmeden ulaşıyorlar, bu yüzden de renkler yok oluyor. işte bu nedenle ay yüzeyindeki kayalar yeryüzündekiler gibi renkli olmayıp, ölü ve tekdüze bir gri renkteler. Dünya çok renkli bir görünüme sahipse, o öldürücü ışığı süzen atmosfer yüzündendir bu.
Biraz tekdüze, -diye onayladı ofwfq- ama dinlendirici. Binlerce, binlerce adımlık yolu, havanın engellemesi olmadığı için müthiş bir hızla alıyordum ve gri üzerine griden başka bir şey görmüyordum. Belirgin karşıtlıklar da yoktu: beyaz, tam bir beyaz, eğer vardıysa, güneşin göbeğindeki ve oraya gözlerini çeviremiyordun bile; kara, tam bir kara gecenin karanlığında bile yoktu çünkü, görünürde hep pek çok sayıda yıldız vardı. önümde açılan ufuklar, zincirleme dağ sıralarınca kesilmiyordu, gri taş düzlüklerin çevrelerinde gri, hafif yükseltiler vardı; anakaralar ve anakaralar aşsam da asla bir kıyıya ulaşamıyordum, çünkü okyanuslar, güller, ırmaklar, toprağın altında kimbilir nerelerde yatıyordu."
(bkz: kozmokomik öyküler)
Tanım: ölü ve tekdüze olmayandır, yaşamın özünün dokunduğu noktalardır. Aslında yaşamın en basit tanımıdır bile denebilir. Karşıtlığın bileşimi, daha ne olsun.
