stresi siniri daha az bir şehre taşınmaktır.
"ama orda deniz yok ki" diyen zekilerle tanışmaktır.
günün belli saatlerinde büyükbaşların makam araçları geçsin diye trafiğin kilitlenmesine şahit olmaktır.
toplu taşımanın her geçen gün berbat edildiğini ve gece bir yerlere gitmenin imkansız olduğunu kabul etmektir.
ankara'yı ya çok sevmektir ya da nefret edip pes ederek bu diyarlardan gitmektir. ikisinin ortası olmaz zira.
ha bir de ankara insanı semtine göre değişkenlik gösterir kesin bir yargıya varmak imkansızdır. keçiören'de yaşadığın sıkıntının çeyreğini bile çankaya'da yaşamazsın mesela.
ekleme: istanbul gibi çingenesinden tut pkklısına kadar her türlü tipin harman olduğu, bazı semtlerinde bırak geceyi gündüz bile sokağa çıkılamayan, hemen her köşede bir adet ayıya rastlayabileceğiniz bir şehirde "istanbul beyefendisi" ayakları çekmeyen insanların olduğu bir şehre gelmektir. sadece istanbulluların yaşadığı o şehir osmanlı döneminde falan kaldı. kimliğinde van yazıp istanbulluyum diye gezen adam gelmiş ankara insanı kaba diyor.
