Bazen inanılmaz derecede saçma biri olabiliyorum.
iğrenç ötesi gülmeler, kaba taklitler aptal aptal hareketler filan..
Çevremdekilerin o an bana bakışını tahmin edince kendimden utanıyorum.
Ama hayat sürekli ciddi de çekilmiyor . Ne yapalım yani ?
Hep adam gibi mi konuşalım ?
Çocukluğumuzu unutmak zorunda mıyız ?
Birileri dalga geçmese de bir yanımız hep çocuk kalabilse.
Belki o zaman hayatın yükü bize o kadar da ağır gelmezdi.
