yaptığım işten üç kuruş para kazanmama rağmen; sağda solda, milyarlar kazanıyormuş gibi davranıyorum. buna parelel olarak, elit kesimlerin düzenlediği toplantılara iştirak ediyorum. oralarda iyi görünmek için, kazandığım paranın yarısından fazlasını üstbaşa harcıyorum. kazancımın kalan kısmını da yine bu elit kesimlerin düzenlediği kültür programlarına harcıyorum. bilet, içki vs. gibi şeylere gidiyor, yani kalan kısım. bu programlarda, cebimde sadece akbilime yükleyeceğim bir 10 tl kalmasına rağmen "dünya yansa sikimde değil" edasında şen kahkahalar atıyorum. belki, bütün haftasonlarımı böyle geçiriyorum.
sonra geceleri, herkeslerden uzak evime geliyorum. yırtık bir tişört ve sobanın önünde yanmış bir eşofman altı giyiyorum. mutfağa gidip, iki domates, bir biber ve de iki yumurtadan oluşan acılı bir menemen yapıyorum.
menemeni yerken çatal kullanmıyorum. iki gün öncesinden kalan kuru ekmeği, menemenin suyuna bana bana yiyorum. bayat ekmek daha tok tutuyor. acıyı yedikçe, yaptıklarım, sahtekar tavrım aklıma geliyor. son lokmalarda boğazım düğümleniyor, hüzünleniyorum.
bana herkeslerden sıcak duran, tek bir çubuğu çalışan ihlas marka elektrikli sobama bakıyorum. en içten ve sıcak tavrıyla, o da bana bakıyor. yanına ilişiyorum, asla hayır demiyor. kurusun diye önüne serdiğim ıslak havluyu kenara fırlatıp atıyorum, kıskanıyorum o'nu. dokunuyorum o'na. gözümden bir damla yaş süzülüyor. o da hüzünleniyor, sarılıyoruz. sonra, bir o ağlıyor bir de ben!
