insanları hayatta yaşamadıkları şeyler mutsuz eder. ben bunu yapmadım diyorsa bir insan bu bir pişmanlık belirtisidir. bu tespiti yaptığım an meşhur not defterimi elime alıp bu hayatta yapmadığım şeyleri tek tek yazmaya başladım. örneğin; (bkz: çaresiz bir köpeğin ölü gözleri) bazılarını istemsiz olarak gerçekleştirsem de gerçekleştirmiş olmam yetiyordu.
yine bağımsız bir sokağın kirli bir kaldırımında simit, peynir ve çay 3'lüsünü başarı bir şekilde yemekteydim. milyon dolarları olan bir insan olarak bazen bu tür basit bir işlemi gerçekleştirmek insana mutluluk veriyor. deneyin. tabi milyon dolarlarınız var ise. yemek işlemi bittikten sonra yaktım sigaramı yürüyen sistem kölelerini izlemeye başladım. köşede bir ayrıntı dikkatimi çekti. peydahlanmış bir köpek. minik, minicik bir köpek. açlıktan ve susuzluktan bitap düşmüş, ruhsuz bir halde insafsızlığa terk edilmişti. yanına gittim ve sevmeye başladım. elimi ısırdı. beni yemek sanmıştı. sinirlendim ancak öyle olmamış gibi davrandım. hemen not defterimi çıkartıp yavru bir köpeği sütle kandırıp dövmek diye mission girdim.
hemen yandaki markete girip süt aldım. 200 lira verip üstü kalsın dedim. fakir işte. sevindi.
bizim eniğin yanına yaklaşıp sütü kaldırımın üstüne döktüm (çok bile). severmiş gibi yapıp tokatlamaya başladım tabi. hiç bir şey umrunda değilmiş gibi hala pis bir kaldırımı yalıyordu. haz alıyordum sanki. bir güzel benzettim bu pezevengi. not defterime bir tık attım ve yoluma baktım.
