ortaokul'dayken platonikten hallice abayı yaktığım bi kız, yazmam için vermişti bu defteri bana. aldım elime defteri. yüzüm, en bursa'sından domatese çalmış vaziyette... arkamı bi döndüm, arka sıramdaki sivilceli elemanlar rozzzpuçocuğu gibi sırıtıyor. bir sırada 6 kişi var. kim, kimin içinde belli değil. çok acayip bir manzara! bu durumdan kıllanmalıydım zaten. 2 kişilik, bilemedin en fazla 3 kişilik lan o sıra. neyse, kız da bir şaşırdı; "n'oluyo ya" falan dedi. bu rozzzpuçocuğu arkadaşlar da iyiden iyiye mart kedisi gibi kızıştı. "uğallalaha" diye kahkaha atmaya başladılar. "uğalallahah" diye gülme mi olur a amına koduklarımını? lan bak nasıl kızdıysam, aynısını bile yazamadım zaten. neyse işte, durum böyle kerhane önüne dönüverince, kız; "üfff...ver yeaa defterimi tamam yazma kalsın" dedi ve gitti. tekrar arkama döndüğümde, kıkırdamaktan hepten birbirinin içine girmiş bıyıklı sivilceleri gördüm. simaları kaybolmuştu. sadece kararmış ince dişler, ipliksi badem bıyıklar ve de kızarmış pis sivilceler vardı. o an kendimi kaybetmişim. silikti her şey. berraklaştığında her şey, kendimi, elemanlardan birinin hatıra defterini feryat figan içerisinde sikerken buldum. feci bi manzara. herkes birbirine sarılmış ağlıyordu! kendisi gibi beyaz sayfalara da çok yazık olmuştu gerçekten. ergenlik vardı sonuçta bünyede. acımadan hunharca bi yerde. ama, çok da pis hatıra oldu çocuğa hea! ehehe... umarım saklıyordur defterini. saklıyorsan beni bul bebişim! laflarız.
