nerden nasıl başlasam söze bilmiyorum. gittiğinde belki alışırsın, unutur gidersin belki, kaybolursun yeni yaşamında... belki de tek bir iz kalmaz geçmişinden.. belki de alışırsın bensizliğe.. korkuyorum, yorgunum demiştin yeniden sevmeye. alıştırdın, öğrettin, sevdirdin yeniden sevmeyi.! yeniden sevilmenin sevgisini, yeniden sevebilmenin mutluluğunu tattırdın. hiç farkında olmadan alıştım sana.. gelmelerine, gitmelerine, gidip dönme ihtimallerine, gülümsemelerine, kızmalarına ve tabi ki " hafta sonu gelse de görsem " gibi cümlelere... öylesine alışmışım ki tüm bunlara... şimdi ise içimde ne o heyecan, ne de o sevinç var. biliyorum bu kez gideceksin ve geri gelmenin heyecanı olmayacak içimde... gerçekten gideceksin, " hafta sonları acaba gelecek mi" cümlesi olacak " hafta sonu gelse de görsem " cümlesinin yerini... farkında olmadan öylesine alışmışım ki sana, biliyorum gittiğin gününün bir daha geri dönüşü olmayacağını, artık bitti... gittiğin o gün önce bir ay belki üç ay sonra alışacaksın gelmemelere, önceleri işlerin! sonraları yeni bir hayatın başlangıcı olsun isteyeceksin belki de... neyse biraz daha devam edersem yazdığım parmaklarım bile küfredecek bana...
Hoşçakal...
Çok sevdiğiniz insanın bir gün öylece çekip gitmesidir.
