uçsuz bucaksız bir çölün ortasında çömelmiş bir keçinin arkasına saklanmış, gözlerden uzak yaşayan bedevinin damlayan son gözyaşları.
keçiler masum hayvanlardır aslında. götlerinin bir tutam tüyle örtülmeyip açık olması da dini bir hikayeye göre, nurlu bir peygambere ihanet etmesindendir diye de kimi kaynaklarda geçer. koyunlar, bu peygambere sırtını dönmediğinden, yavşaklık-yalakalık yaptığından tanrısal bir güçle götleri örtülmüştür diye de eklenir. nasıl bağlanacak değil mi bu hikaye? bilmem. bağlanmayacak belki. bedevi olmak zor iştir, hele bahtsız olmak en yaralayanıdır. tüm yaşamı boyunca kaderinden, kederinden dem vuran birinin saklanacak yer olarak keçinin arkasını seçmesi manidardır. mesaj vermek ister o aslında. güçsüz, tanrısından yana yamuk yapılmış olanı seçer ki kendisine dayanacak bir liman bulabilsin. herkesten başka, özgün olabilsin, farklılık yaratabilsin. kendisini farkettirmek için, göze aldıklarıyla mutlu olabilmek için, sevdiğine sevdiğini haykırabilmek için belki seçmiştir bu yolu. adına besteler yaptıracak kadar sevmiş olmak gerekli. "bana her şey seni hatırlatıyor, baktığım her yerde izin duruyor" bu şarkıyı kim nasıl bir ruh haliyle, nasıl yaptı bilmek istiyorum. aslında biliyorum ama gerçek yansımasını bilmek istiyorum. bildiğim tek şeyse bir keçinin arkasında yazıldığı.
işte böyle bir şey sevmek. bazen saçmalayan, bazen saçmalatan. keşke her gördüğüm canlı sen olsan. hatta yalnız ikimiz olsak. yok olsak. dönüşsek. ayrılmasak.
saçmaladım sanırım. saçmalayacağım. saçmalarım her zaman. çünkü hala seni sevdiğimi biliyorum bebeğim. dön ve kurtar beni kafesimden.
