parasızlığın düşüncelerimi işgal ettiği gecelerde inşaat belgeselleri izliyorum. gerçeğinin tadını vermese de o rahatlama hissi yetiyor bana. ah bir de "kardeş şuraya nolacak?", "kardeş yağmur yağarsa nolacak?", "ustam temel çökerse nolacak?" sorularıma "ananın amı olacak" cevabını alsaydım her şey mükemmel olacaktı. ama yetinmeyi biliyorum, müzik-tütün-çay üçlüsü kadar şaşaalı olmasa da, yeterli oluyor.
