ufka bakardım. belki seni bir an olsun aklımdan çıkarabilmek için. ama ne mümkündü. ufka baktıkça seni daha çok hatırlardım ve daha çok üzülürdüm. aşk zaten böyle bir şey değil miydi? ne kadar seversen o kadar üzüntü duyardın. uzaklaşmaya çalışırken yakınlaşma değil miydi? ne kadar uzak durmaya çalışırsan o kadar aşka yaklaşırdın. aşk böyle birşeydi. doğru düzgün tarifi olmayan ve belli bir mantığa dayanmayan bir duygu. belkide kalbin hissettiği en güzel duygu... bir duygu insanı nasıl bu kadar sevindirirken üzebilirdi? başka hangi duygu böyleydi? sevgi, mutluluk, hüzün... bunların hepsi tek bir duyguyu yaşatırken AŞK bir sürü duyguyu aynı anda yaşatabilirdi. çünkü AŞK özeldi. bu yüzden herkes aşık olamazdı. ve herkese göre aşk farklı bir şeydi. kimisi bulunca hemen aşkını itiraf etmek isterdi. kimisi aşkını gizlemeyi severdi. kimisininde aşkından kör olurdu gözleri. kimisi sevdiğinin yolunda olmayı severdi. belkide en iyisi buydu. ve bunu düşünen insanlara göre aşkta; herkes bir gün leylasina kavuşacaktır ama en son kendisinin kavuşmasını ister. çünkü O'nun yolunda olmak O'na kavuşmaktan daha güzeldir.
