kenan evren paşayı beklemiştik,
yol boyu dizilip,
bir elimizde türkiye,
bir elimizde pakistan bayrakları...
sıra sıra dizilmiştik yol boyu,
bekliyorduk,
demokrasi kahramanımızı.
evet evet demokrasi,
halkın yüzde doksan ikisi
evet demişti ona,
bu halkın.
yani tayyip'e yüzde elli iki,
veren halkın.
o da milletin adamıydı,
hatta çoğundan daha saygındı.
o'nu bekliyorduk yollarda,
yol boyu dizilip,
bir elimizde türkiye,
bir elimizde pakistan bayrakları...
sonra geldiler,
ziya ülhak ile birlikte,
pakistan pakistan cive pakistan...
o bir demokrasi kahramanıydı,
o ne muazzam bir sevgi seli,
o ne mahşeri bir kalabalık.
gelen evren paşaydı.
halkın yüzde doksan ikisi
evet demişti ona,
bu halkın.
yani tayyip'e yüzde elli iki,
veren halkın.
o an anlamamıştım belki,
nasıl anlasaydım,
daha hiç aşık olmamıştım ki,
kimseyle öpüşmemiş,
hiç meme ellememiştim.
nereden bilebilirdim ki,
bu halkın göt olduğunu,
götveren olduğunu.
milletin adamlarının,
aslında bizi düdüklediğini.
haliyle halk da haklıydı,
düdüklenmek güzeldi netekim.
hala öyle değil mi?
düdükleyenler baştacı,
düdüklenenler aptal.
ama olsun,
onlar milletin adamları.
önemli olan sandık tabi,
halkın iradesi.
dün evren, bugün tayyip.
ikisi de saygın,
ikisi de çok sevilen.
yollarda beklenen,
sevgi saygı gösterilen.
o gün 11 yaşındaydım.
ama ziya ülhak'ı hala hatırlıyorum.
her 12 eylül'de,
onu da saygıyla anıyorum.
