anne ve küçük kızı pazara gezmeye çıkmışlardır. elleri boş tüm pazarı baştan sona gezdikten sonra küçük kızın parlak gözleri bir ayakkabıcıya takılır. rengarenk çeşit çeşit ayakkabılar vardır. kız hemen annesinin elinden tutup ayakkabıcıya doğru sürükler. annesi de dayanamaz ve kızın götürdüğü yere gider. ayakkabıcı hemen "buyrun ablacım" diyerek onların dikkatini kendine çeker. küçük kız hemen renkli ayakkabılara yönelir. bakar bakar, en sonunda ışıklı bi tane ayakkabıyı beğenir. "anne bu! bunu istiyorum!" diye heyecanla elindeki minik ayakkabıyı sallar. annesinin yüzü birden asılır. çünkü küçük kızın beğendiği ayakkabı ışıklı ayakkabıdır. ağzını büzerek ayakkabıcıya sorar; "bunlar kaç para?" esnaf hemen cevap verir "35 ama sana 30 olur ablacım." annenin başında şimşekler çakar. gözlerini faltaşı gibi açar. çaresizce yutkunup çantasındaki eski yırtık cüzdanını çıkarır. cüzdanda sadece 30 lira vardır. fakat henüz mutfak alışverişini yapmamıştır. sonra kızının yanına gider ve "kızım, senin ayakkabıların daha eskimemiş. biraz daha eskisin sonra alırız tamam mı?" der.
minik kızın boncuk gözleri dolar. hiç bişey diyemez ve elindeki ışıklı ayakkabıları aldığı yere yavaşça bırakır. daha sonra annesinin elinden tutup ayakkabıcıdan uzaklaşır. birden durur ve arkasına, ayakkabıcıya bakar. sonra başını eğip rengi solmuş, cırt cırtları eskimiş, önü yırtılmak üzere olan ayakkabılarına bakar. işte bu bakış fakir bakışıdır.
