gitti. biliyorum gitti... son bir iki konuşmamız da benim çabalarım sonunda olmuştu zaten. zorla ağzından çıkan bir iki cümle..
yoğun olduğunu söylüyordu en başta. salak salak inanıyordum. ve biliyor musun ben herşeye rağmen kabul etmiştim onu.. hani razıydım ne gelirse ondan. saatler geçiyordu, ben bekliyordum.. saatler geçiyordu, o gelmiyordu.. kabul etmek istemediğım gerçek karşımdaydı işte. sorgular başladı kendi kendime. yine acele etmiştim. bu kadar çabuk başlamasıydı belki de sonunu bu kadar çabul getiren. giderken susamazdım ben. illa ki son bi sözü hak ettiğini düşünürdüm her ilişkinin. bi ben mi hak etmiyorum o zaman amk iki çift güzel sözle bir vedayı?
böyle bitti işte. anlamadan, aldatıldım mı diye paranoya yaparak..
