kanarya mahallesinde otururken bir kürt arkadaşım beni evine götürmüştü. baba bak kayi çat pat kürtçe konuşabiliyor diyordu. direk beni bu cümleyle selamladı. fakat ben yanlışlıkla ez başim* yerine ez tenim* dediğim için babası delirmiş annesi ağlamıştı. bu da böyle bir anımdır*.
