"baba" deyince normal olarak hep kendi babam gelirdi aklıma. her çocuk gibi ben de babamı severim, ya da severdim... aslında hala severim ama öyle gözümde büyüttüğüm kadar biri olmadığını fark etmeye başladım. sanki ben büyüdükçe o küçülüyordu.
şimdilerde en büyük korkum. kızımın küçükken beni gözünde çok büyütüp yetişkin olduğunda aslında ne kadar tırt bir adam olduğumu düşünmesi.
bunların dışında "baba" olmak şimdiye kadar olduğun her şeyden başka bir şey olmaktır. bir babanın kızını/oğlunu kucağına aldığı ilk an o ana kadar tatmış olduğu neşe, keyif, heyecan, mutluluk, haz vs. duygularının hepsinin toplamından fazladır. ve baba adaylarına tavsiyemdir ki o ilk anki duyguyu sakın unutmayın. çünkü bir daha tadamayacaksınız.
