Merhaba sözlük, uzun bir aradan sonra tekrar buradayım. Daha önce de sana itiraflarım oldu ama muhtemelen şimdiki benim için en ağır olanı.
Bir sevgilim vardı, geçen sene bu vakitlerde ayrılmıştık. Daha doğrusu ben ayrılmıştım. Hem de kendim için sudan sebeplerden ötürü. insan daha sonra anlıyor tabii. O an düşünmüştüm ki insan biraz daha rahat olmalı, her iki saatte bir sevgilime hesap vermek istememiştim. Daha sonra kızcağıza gittim, ilişkimizin yürümeyen ya da yürümeyecek yanlarını açıkladım, özür diledim ve bitirdim. O an bile kızcağız hala \"seni seviyorum, üstüne başka birini sevebileceğimi düşünmüyorum.\" demişti. Ama o an benim aklımda onun yerine bulacağım kişi adayları gezinmeye başlamıştı bile. Çok üzüldü, çok ağladı. Elimden geleni yaparım, değişirim, tolerans gösteririm dese de ben kendimce kötümser bir kisveye bürünüp, yürümez dedim ve bitirdim. Rahatlayacağımı, yeni ilişkilere yelken açacağımı ve hatta derslerimin bile iyileşeceğini düşünüyordum.
Daha sonra kafamda adayları eledim, birçok kadınla flört etmeyi denedim ancak olmadı. Elimden gelmiyor, artık o şekilde hissedemiyordum. Kafamdan çıkaramıyordum artık onu. Dersleri falan gözüm görmemeye başladı. Ayrıldıktan sonra her geçen gün ona daha fazla aşık oldum. Sapıkça, pislikçe isteklerim yüzünden zat-ı şahanemi bırakmıştım, hayatımın ağzına etmiştim adeta. Üstelik sadece kendiminkine değil, kıymetliminkine de. Çok üzüldüm, ayrılmak için bahane ettiğim hastalığım daha da ilerledi. Onun da durumunun çok fazla iyiye gitmediğini duyar oldum. Çok üzüldüm, daha kötü oldum. Birkaç büyük çaplı kriz geçirdim.
Hani derler ya her insanın ruh eşi bir tanedir diye, ben kendiminkini kaybettim galiba sözlük. Kaç kere yeltendim ona mesaj atmaya, "seni seviyorum, bir daha deneyebilir miyiz? Çok pişmanım." demeye, elim varmadı. Utandım geçen yılki o pislik halimden. Ha, birkaç kez de yolda belde denk geldik, utancımdan sana yemin ediyorum sözlük, başımı eğdim de sesimi çıkaramadım, değil onun o güzel sesini duymak, bir saniyeliğine bile olsa o gül yüzünü bile görmeyi hak etmediğimi düşündüm. Eğdim başımı, ağladım sessizce sokak aralarında. Gitmesini bekledim oturduğum kaldırımdan kalkmak için. Kaç gece uyuyamadım belki de başkalarıyla görüşüyordur düşüncesiyle.
Hani derler ya, her insanın ruh eşi bir tanedir diye, ben kendiminkini kaybettim galiba sözlük. Çok utanıyorum, çok pişmanım, çok üzgünüm. Çok da seviyorum ulan sözlük!
