21 belki de 24
tam sayamadım kaç keredir kulağımda döndüğünü.
gözlerim boş boş bakarak dinlemekteyim.
ne kadar garip bi insan olduğumu düşünürken
gözyaşlarım karşıladı beni
gene.
geçmişte yaşıyorum.
tekrar ve tekrar.
olayları hatırlayıp
oturup baştan üzülüyorum
teselli edecek birini beklemiyormuş gibi yapıyorum
ama istiyorum içten içe
belki de bırakılıp gidilecek bir insan olmamak istiyorumdur
ama kimsenin umurunda olmayan bir insan,arkadaş,eski sevgili, sınıftaki herhangi bi kişi,yoldan geçen biriyim
son zamanlarda çok değiştim.
farklı yaşıyorum. az konuşuyor. çok izliyorum ama hissetmeden.
etrafa bakınıyorum öylece, zaman geçsin diye
birinin beni kaybetmeyi göze alamamasını çok isterdim
bana bi şey olduğunda üzülecek bir arkadaşta olabilirdi, bilmiyorum fark etmez
belki de artık ben kimseyi yaklaştırmıyorumdur.
çünkü çok korkuyorum
güvendiğin kişilerin yaptıkları sizi boşluğa bakarken ağlatıyorsa, beceremiyorsun işte bir daha aynı olmayı.
bugün ölsem mesela. yağmur yağdı
kaç kişi gelir?
hava durumuna bağlı değil mi? sanırım öyle.
sanırım 24 oldu ya da 27
inan bilmiyorum
yarın sabah kalktığımda ne halt yiyeceğimi bilmediğim gibi bunu da bilemiyorum
ben aslında insanların bu kadar çabuk değişmesini kaldıramıyorum galiba.
günlük koşuşturmaca da mı aklınıza gelmiyor duygularınızın olduğu?
nasıl bir yazı bu böyle...
çok garip oldu, aklıma ne gelirse yazdım.
ama yazmazsam ağlarken uyurdum
o yüzden yazdım.
senden başka da kimse okumamıştır zaten, hayır sen niye okuduysan?
gene de teşekkür ederim
yarın kaç kelime konuştuğumu sayıcam
işim gücüm yok...
