"-kocamın bir ilişkisi varmış.
+gerçekten mi? iyi.
-ne?
+her şeyden önce o da bir insandı."
repliğiyle bana 'ne diyonuz siz yaa' dedirten filmdir.
konuşmanın devamında biraz düşünmeye sevk etmiştir. şöyle ki:
"-anne! tam yedi yıldır başkasıylaymış!
+aman tanrım.
-benim için üzülme.
+ben aşığı olan o kadın için üzülüyorum.
-sen benden yana mısın domuzdan yana mı?
+yasak bir aşkta metres olmak zordur. her zaman gölgede, arka planda kalırsın. her zaman artıklarla yetinirsin.
-bana pembe dizilerden alıntı yapmayı bırak lütfen.
+hayır. bu gerçek bir hayat."
cidden oldukça aykırı bir film. böyle bir söz ediliyor, ve birden bire sizin kabul eylediğiniz doğruların başkalarının dünyasında hiç var olmadığı gerçeğini sorgular konuma geliyorsunuz.
"sevdiklerime her zaman yalan söyledim. gerçeği söylemek tehlikeli."
sonlara doğru şu monolog biraz klişeye kaysa da hoştu:
"bizler hepimiz öylesine aptalız ki. bir sürü reddedilmiş teklif, bir o kadar bitmemiş muhabbet, karşılık görmemiş düşünce... çoğu zaman hayat altımızdan akıp gidiyor ama biz fark etmiyoruz bile."
--spoiler--
ayrıca ferzan özpetek'in filmlerinde sunduğu eşcinselliği anlamaya yönelik yaklaşım her zaman hoşuma gitmişti, bu filmde de öyle oldu, doğallık içinde ve eşcinselliğin üzerine odaklanmayarak hayatın bir kesitiymiş bir parçasıymış gibi sunuyor. ve eşcinselliği cinsellik üzerine bir beğeni unsuru olarak değil, kişiye kadın/erkek fark etmeden beslenen sevgi olarak anlatıyor.
son olarak; allah'ım o nasıl sondu öyle, bir dakika ağzım açık tebessüm halinde kaldım.
--spoiler--
