pink floyd benim için bir müzik grubu olmasının çok daha ötesindedir. onlarla tanışmam babam sayesinde oldu, bebekliğimde bile ninni niyetine (bkz: the post war dream) eşliğinde uyuturlarmış beni. böyle böyle bilinçaltıma işlenmiş oldular sanırım.
müzik grubu olmasının çok ötesinde demiştim evet. ben kendi çapımda onları bireyselleştirdim. hayali bir arkadaş yaptım kendime. mutlu-mutsuz, iyi-kötü her anımda, her duygu patlamamda, düşünceli zamanlarımda hep ona sığındım. gerçekten tüm dikkatimi vererek onları dinlediğimde insanı gerçek dünyadan soyutladıklarının farkına vardım. gerçek dünyayı ve insanları pek seven biri olmadığım için de her fırsatta onları dinledim. bir nevi kaçıştı benim için. anlayacağınız kendileriyle uzun yıllardır süren bir beraberliğimiz var, yaşadığım sürece de olacak. geçenlerde kendimce en sevdiğim, en can alıcı bulduğum şarkı sözlerinden birini sol koluma çizittirdim, o; yaşadığım sürenin ötesinde de benimle olacak.
sonuç olarak, pink floyd müzikal bir ideolojidir. bu ideolojiyi gerçekten benimseyerek dinleyen, her bir notasının tüm vücudunda depar atarmışçasına dolaştığını hisseden, her bir şarkı sözünü en ince ayrıntısına kadar anlamaya, şarkıları dinlemekle hissetmek arasındaki o büyük uçurumun farkında olan pink floyd severlere buradan selam olsun. istesek dünyayı fethederiz; o zaman tayyip falan da gider bak, bir düşünün derim.
