hepimiz televizyonlarda aglayan analar yetim kalmış çocuklar gözü yaslı esler görünce yüreğimiz sızlıyo sanki ciğerimizden bi parca kopuyo ve çok üzülüyoruz, ama işin birde su boyutu var ki insanız ve elbet birgün öleceğiz ve ölümlerin en güzeli sehadet serbetini içmektir yani onların adına uzulmemek gerekir belkide sevinmek gerekir tabi işin zahir yüzü geride kalanları çok içimizi yakıyor ama onlarda önce allaha sonrada bu millete emanettir.*
