insan ilişkilerinde, gerektiği zaman kendinden vermek, gerektiği zamanda karşısından talep etmek yerine, sürekli alıcı konumunda olan.sürekli sorumluluktan kaçarak sadece takip ve talep eden, bu talepleri sabırla karşılandığı halde daha da fazlasını isteyen, özeleştiri yoksunu, insan ilişkilerinin de bir nevi alışveriş olduğunu anlayamayan, ancak mutlu ederek mutlu olunabileceğini kavrayamamış, empati kurabilme kabiliyetinden yoksun, dar görüşlü, hayatında renk olmayan, hayatına renk katabilmeyi beceremeyen, asosyal, kendi dünyasında yaşayan, söylenenleri sadece duyan, anlamaya çalışmayan, karşısındaki konuşurken düşünebildiği tek şey bu söze nasıl itiraz edip, nasıl cevap verebileceği olan, asla ama asla tamamen değişemeyecek olan, hatalarını kabullenemeyen, özür dileyemeyen, insanların üzerinde baskı kuran, insanlara kendileri olabilme, olmak istedikleri kişiyi en azından oynayabilme fırsatı tanımayan, tüm çevresini kafasında kalıplaştırmış, çerçevelere sokmuş ve orada hapsetmiş insandır.sürekli gözetim altında tutmaya çalışan ve sürekli korkan insan.bütün bunların hiçbir şekilde farkında olamaması mı yoksa bilerek yapması mı daha kötü bilemiyorum.kendileri için-onların bunu asla fark edemeyecek olmalarına rağmen- sadece üzülüyorum...
-Beyin olanca gücüyle ilerlerken, cinsel sistemlerin korkunç etkinliği daha uykuda olduğu için çocukluk, hayatımız boyunca özlemle geri dönüp baktığımız masumiyet ve mutluluk dönemi, hayatın cennetidir, kayıp cennet.
Kaynak:istenç ve Tasarım olarak Dünya-Arthur Schopenhauer https://www.youtube.com/watch?v=HNDy-ptK0uA
