herşey ben küçükken o andaval teyzelerin utandırmaya çalışması yüzünden oldu. onlar öyle yapmasa biz de "aşık olmam ben" gibi büyük sözler söylemeyecektik. Aradan aylar yıllar geçer. liseye başladığımda nerden bilecektim ki hayatımdaki en yanlış kişiye aşık olacağımı. belki bu konularda çekingen biri olduğum için bi 4 yıl beklemiş olabilirim. ama sonra 4 yılda bir yandan ona aşıkken bir yandan da en yanlış kişi olduğu gerçeği ile yüzleştim. ve geldiğim nokta ona halen aşıkken bir bir başkasıyle birlikte olma ihtimalimin sıfıra yakın olması. belki bu yüzden hayatım boyunca evlenemeyeceğim. belki de daha büyük ideallerin peşinden koşmam gerektiğidir.
son cümlemi de bi teşekkür cümlesi ile bitireyim. "Senin sayende ufkum açıldı. artık daha büyük idealleri görebiliyorum."
