...Yaz çocuklarının, karateye gidenler ve kuran kursuna gidenler olarak ikiye ayrıldığı zamanlardan bahsediyorum size. Güzide ülkemizde semt pazarının cumartesi günleri kurulduğu üç beş mahalleden birinde yaşıyordum. "Salı pazarı" tamlaması dünyanın en ironik kalıbı gibi gelirdi bana o zamanlar. Genelde, yarım saat sonra pazara gelip poşetleri eve taşımam hususunda annem tarafından tembihlenmiş olurdum. Sanki annem kendisine bir pazar arabası almamaya yemin etmiş gibiydi. Lastik tuvalet terliğini domates poşetine değil de sivri biber poşetine koymam, ikisinin de yeşil olmasından değil, domatesin yumuşak olmasındandı. Karateye gidenlerle kuran kursuna gidenlerin tek ortak yanı beyaz giyinmeleriydi ve genelde kuran kursu çocukları daha iyi dövüşürdü. Ben hariç. Biz bahçelerden erik çalardık. Ama dua biliyorduk bize iki rekat yetecek kadar. sınıf öğretmenim kompozisyon üslubumu Sait Faik'e benzetirdi. Sait Faik'i tanımıyordum. Bir gün bir kitabını getirdi bana. Okudum ve tanıdım. Hem Sait Faik'in gerçekten de bana benzediğini gördüm, hem de Sait'le Faik'in aynı kişi olduğunu öğrendim.
