Değerli yazar , duygular sadece bencilliğimizi besler diyeceğim başlık girilerine cevap içeren durum . ( format kurduldu herhalde )
Duygular bencilliklerimizin üzerine geçirilmiş altın yaldızlı kaftanlardır.
Sokakta gördüğün yaralı bir kediye yardım ettiğini düşün.
Burda sana bir çıkar yok gibi değil mi ?
Oysa bırakıp gitsen vicdanın sürekli seni rahatsız edecekti.
Belki uyuyamayacaktın..
Yardım ettiğinde kendin için bir şey yaptın, vicdanındaki olası sızıyı dindirdin.
Bizler evrimin bir sonucu olarak kendimizi diğer canlılardan üstün görmeye adadık.
Çünkü ölecek olmak anlayan bir beyni tatmin etmezdi ve boşluğumuz çok büyük olurdu.
Çocuğumu severdim evet, çünkü sevmezsem bu beni yaralardı. Dünyaya getirdiğim ve benden olan bir varlığın sahipsizliği ömür boyu kendimi affetmememe sebep olurdu.
Çocuğum da beni severdi, çünkü kendini büyüten kişiye karşı vicdani bir borç duyardı.
Ve ben öldüğümde mezarımın başında " ben sensiz ne yaparım " derdi.
Çünkü ölüm beni değil onu yaralardı.
Bunlar pesimizm değil , bilinçaltlarını zaman zaman rahatsız eden durumlar.
duygular bu basitliklerin vereceği ağır ve kasvetli havaya sahte bir güneş doğurur.
