Müşfik olarak nitelenen diktatörler referandumlar yoluyla bazı demokratik kararların alınmasına izin verebilirler, fakat genellikle demokratik rejimleri disiplinsiz, dağınık, verimsiz ve bozuk olarak kabul ederler. Bu tür diktatörlere örnek olarak Napolyon Bonapart ve eski Yugoslavya diktatörü Tito gösterilir.
Bu tür diktatörlük, genellikle otoriteryenlikle karıştırılır.
Türlü türlü diktatör olunca, bir çok lider bunlardan herhangi birisine uyabilir. Dolayısıyla çok katı veya az katı, hata sevecen diktatörler olabilmektedir. Fakat bütün diktatörlerin ortak noktaları veya diktatörü diktatör yapan, ya da onları otoriter yöneticilerden ayıran özellikler vardır.
Bunlar;
Her konuda tek başına karar vermeleri, yani yardımcılarına yetki devretmemeleri,
Hiçbir zaman partisi ve devlet yönetiminde gücünü kimseyle paylaşmamaları,
Güçlerinin asla bitmeyeceğine inanmaları, böyle bir ihtimalin bile varlığını kabullenememeleri, Alternatiflerinin olmadığına ve dolayısıyla toplumun kendi liderliklerine muhtaç ve mecbur olduğuna inanmalarıdır.
