insanlarla yapamıyoruz, insanlar olmadansa hiç. küçüklüğümüzden beri belki benim neslimde az olmakla beraber ebeveynlerimiz tarafından en iyisine layık olduğumuz zehabıyla büyütüldük. herşey etrafımızda dönüyordu. sanırdık ki dünyanın merkezi bizdik de sair canlı,cansız bizi mesud etmek için yaratılmış. büyüdükçe hayat öğretti ki diğerleri de aynı şekilde büyütülmüş. o yüzden herkes herşeyin kendi gönlünce olmasını istedi. ben,ben diyenler yalnız kaldı. sen dediklerinde bile aslında sen'i kendileri için istiyorlardı. madem kendimiz için yaşıyoruz ve kimse bizi anlamıyor, hakettiğimiz ! değeri vermiyor, o halde biz de yalnızlığa sığınırız dedik. bir şeyler okunuyor,izleniyor,dinleniyor. hisler,düşünceler kapta birikiyor. ama dinleyecek az kulak, boş konuşan çok ağız var. toprağa atıyoruz, havaya üflüyoruz. hava ve toprak bizim mutsuzluğumuzdan çürüyor.
