tekrar okumaya kalmadan gözlerim siyah bir perdeyle kapandı adeta. ne olup bittiğini anlamaya çalışırken vücut ısımın giderek düştüğünü fark ettim. çığlık atmak istiyordum. ses tellerimi yırtarcasına çıkan sesim; henüz kulaklarıma ulaşmadan, ters esen bir rüzgarla yere çakılan sonbahar yaprakları gibi parçalara ayrılarak dağılıyordu odanın içinde.
üşüyordum... çünkü eksiktim. ruhumdan büyük bir parçayı alıp götürmüştü sanki. anılarım, mutluluklarım, çocukluğum...
hepsi, girdaba yakalanmış küçük balıkçı tekneleri gibi kayıp gidiyordu düşüncelerimin arasından çaresizce. bir daha gülememek fikri beynimin bütün kıvrımlarında yankılanıyordu. dilimin ucunda karanlığın tadı...
kendime geldiğimde bunun sadece bir dudu peri esprisi olduğunu anladım. vücut sıcaklığım normale dönmüş, gözlerim görmeye başlamıştı. hala titreyen bedenim deprem sonrası artçıları yaşarken; karnım olağan dışı tepkiler veriyordu.
evet...
kabız olmuştum...
