O kadar saçma film arasından ne yayınlandığı yıl ne de sonrasında tam ilgiyi görememiş bir başyapıt, şaheser ne derseniz deyin. Böyle bir filmin IMDB Top 100'de yer almaması Recep ivedik seyircisinin sadece bizlere özgü olmadığını gösteriyor, tek tesellisi bu.
1950'lerde vahşi kapitalizmin veba gibi sardığı Amerika'nın acılarını bu kadar iyi anlatan bir film daha var mı acaba? Her sahnesi yüze bir tokat, kalbe bir hançer, mideye bir yumruk.
Jennifer Jason Leigh gibi değeri en az anlaşılmış usta bir aktrisin lokomotifliğinde ağlamaktan tiksinmeye gülmekten dehşete düşmeye sonra yine ağlamaya uzanan bir yelpazede her türlü duygu selini yaşamazsanız insan değilsiniz.
Hele Leigh ablamızın plajda tüm denizcilerin altına yattığı son sahneler vardır ki perdenin içine dalıp kurtarmak istersiniz ama çaresizce ağlarsınız sadece.
Elimde olsa bir kopyasını bulsam çoğaltıp çoğaltıp insanlığa dağıtsam.
