Liseye yeni başlamıştım büyük bi heyecan vardı . Çok uzun bi süre gecmeden annemin kalp ameliyati olması gerekti 4. Kez açık kalp ameliyatı olacaktı herkes beni , bende kendimi annemin olebilecegine hazirlamaya calisiyordum .. o gün beni anne babam okula biraktilar ordanda sehir disina ameliyat icin gideceklerdi . Annemi kaybedecegime oyle inanmistimki ona cok sarıldım . Babam sağlıklıydi , güçlüydü . Onlar gittikten 15 gün sonra babam aradı annemi sordum daha ameliyata girmedigini iyi olacagini onu uzmemem gerektigini söyledi . Sonra kapattik telefonu bi daha da konuşmadık . Aradan iki hafta gecmisti ben onlarin yanına gitmek üzere otobuse bindim . Sabah vardigimda dayim karsiladi sonra annemin yanina teyzeme götürdü beni . Herkeste bi gariplik vardı bi koseye cekilmis enistemler ,dayimlar herkes agliyorlardi .
Bayramlar dışında ilk kez Tüm aileyi birlikte görmüştüm ama bi eksiklik bi terslik vardı. odaya bakıyordu gözlerim babamı arıyordu . Ama yoktu ve neden herked agliyordu . babamı sordum anneme ellerimi tuttu sakin ol kızım baban öldü annecim , onu kaybettik dedi . O acıyı , o anki hislerimi anlatamam , anlamam bile çok zor . Neredeyse 8 seneyi gecti hala bi cocuk "baba" dediğinde icim burkulur , gözlerim dolar . Ben babama sarilamadan babam topraga girdi bi veda bile edemedim .
O yüzden anne babanızın kıymetini bilin , cok duyuyorum anne babalari icin " keske olse " diyen evlatlari . En kotu ana baba bile ölümü hak etmez . Yaninizdakilerin kiymetini bilin çünkü her an onlari kaydedebilirsiniz ..
