uzun zamandır düşünürüm cennet cehennem ve öteki dünyayı. hangimiz düşünmüyoruz ki ? ama şuna inanıyorum, benim için cennet ve cehennem; öldüğümü hissettiğim, kalbimin durduğunu anladığım o bir kaç saniye belki hatta salise içinde düşüneceğim, anımsayacağım ve asla hatırlamak istemeyeceğim şeylerden oluşuyor. ve o anın sonsuza dek süreceğine inanıyorum.
eminim bir kaçımız hatta bir çoğumuz kendimizce büyük kazalar atlatmışızdır. ben bundan 1,5 sene önce büyük bir araba kazası yaşadım. araba takla atarken sanki sonsuza dek sürecekmiş gibi geliyor, o kadar çok şey düşünüyorsunuz ki kafanız patlayacak gibi. eğer ölüme yaklaşmanın verdiği his böyle birşeyse ölümü yaşamak tam bir işkencedir. bizi bu işkenceden kurtaracak şeyse o son ana ne kadar az "asla hatırlamak istemeyeceğimiz" pişmanlıklarımızdan götürmektir. bir ateistim bizleri vicdan yoksunu veyahut her türlü günahı işleyen tipler olarak görüyor olabilirsiniz. ama ne yazık ki vicdan teist yada ateist dinlemiyor, keşke dinlese.
