dışarıdan göründüğü kadar çekici olmayan durumdur. ''oh ne güzel lan anan baban ne istersen alır'', ''sana çok değer veriyorlardır'' gibi yaklaşımlar biz tek evlatları üzüyor. öncelikle 7 çocuğu olan ebeveynde çocuklarını sever, tek çocuğu olan ebeveynde. her istediğini alma olayı zaten çocukluk ve ergenlik dönemi için geçerli, belli bir süre sonra bayıyor, sıkılıyorsun hem maddi imkanlardan. ''2 ayakkabım olacağına tek ayakkabım olsaydı da maddi manevi yanımda duran bir kardeşim olsaydı'' diyor insan. babam her ne kadar kardeşleriyle problemli olsa da felç geçirdiğinde seferber oldular, ellerinden geleni yaptılar. biz tek evlatlar ise eğer düzgün bir insanla düzgün bir gelecek kuramazsak tamamen yalnızız bu hayatta. ana babada gidince bildiğin ıssız adamdan beter hale geleceğiz. kardeşleriyle kedi köpek gibi olan yok mu? var. ama bunlar geçici durumlar. kardeşsizliğin ise belli bir yaştan sonra asla telafisi yok.
