doyumsuz insan ruhunun, yine doyumsuz karanlık düşlerle eriyip tükenmesidir. içre doğru hiçbir zaman dinmeyen arayışın, acı vergisi. her şeye sahip olabilmek güdüsü.
insanı çarpar bu duygu. kelimeler söndürür kalpte, kalbiniz arzuların söndürüldüğü bir kültablasına dönüşür sonunda. kokar, çok pis kokar hem de, bu koku kelimelerinize kadar taşar. yanık bir huzursuzluk taşar gözlerden.
kendini eksik hisseden, en çok içtiğinde belli eder kendini. şehrin neondan ışıkları altında kapkara parlar, ışıldar, büyür, her bir melankolik şarkıda kendi içinde bir garip haz ve özlem dolu şaman danslarına girişir.
neyse ki insan bir yerden sonra daha fazla acı çekemiyor.. eksildikçe çoğalmaktır bu. öyle bir kalabalık ki, kendi kendinizi duyamaz hale döndüren bir eksik yalnızlık.
