heykeller,plaketler gibi muhtelif sembollerle ebedileştirme teşebbüsleri umumiyetle bir hareketin, bir davanın durağanlığa girdiği, heyecanın kaybedildiği, belirlenen hedefe az veya çok ulaşıldığı zamanlarda yapılır. maksat gelecek kuşakları da o sembollerin etrafında halelendirerek, heyecanı diri tutmak, gelecek nesillerin de o mücadeleyi unutmaması ve muayen günlerde bu sembollere perestiş ederek harekete iman tazelemesidir. kürtçülük, 30'lu yılların erken dönem kemalizmini adım adım takip etmektedir. nasıl ki kemalizm, aydınlanma ve batılılaşmayı çok basit bir kavrayışla ele alıp, karikatür düzeyinde bir gardrop inkılabı yaptıysa, kürtçülük de kemalizmin kötü bir karikatürü. lice dediğin yer, açlıktan gebereyazan bir grup halkla, devletin de denetiminde komşu ülkelerden uyuşturucu hammaddesi alıp, dış ülkelere satarak zengin olmuş bir kesim adamı bünyesinde barındıran leş bir belde. kimin heykele niye ihtiyacı olur ki ? bunlar, hegemonya kavgasıdır, bir zamanlar bu ülkede stalincilerle, maocular birbirini öldürmüştü. belki baksan ikisinin de babası namazında niyazında anası çarşaflıydı. mao diye diye gittiler. şimdi de bir kaçı maho maho diye gitse ne olacak. kemalizm,apoizm,tayyibizm..bunlar insanı hedefe ulaşmada feda edilesi birer piyon olarak gören kepazeliklerden başka bir şey değil.
