Öncelikle annelik içgüdüsü olmayan güdüsü.. Arabada Kucağına hiç tanımadığın bir çocuğu alıyorsun, minigin gözler gitmeye başlıyor. Kafasını alıp bi güzel omzuna koyuyorsun, ayaklarını uzatıp kucağına yayıyorsun, kokusu burnunda, saçları saçlarına değmiş, için titriyor. iki kolunla kavramışsin karnından tutuyosun sımsıkı. Tam o aradan karşıdan üzerinize beliren bir araba var. Ve o an tek düşündüğün o çocuk.. Onu korumaya çalışıyosun kollarınla kafasını korumaya çalışıyosun falan tek düşündüğün o tanımadığın kız çocuğu. Galiba annelik güdüsü de böyle bişey. Hiç tanımayıp ilk kez görülen bir çocuğa bile bu kadar yoğunsa insan..
