Bir iron maiden klasiği, sanırım bu ruh haliyle dinlendiğinde hakkında yazılabilecek tek özet cümlesi budur.
Öncelikle kadroda Steve, Dave, Adrian, Bruce ve Clive var, sololar Dave ve Adrian tarafından çalınıyor. Şarkı, içinde bulunduğum ruh hali gibi kendinizi köşeye sıkışmış, nefret ve kin kolu hissettiğinizde bir 'şarkıdan' daha ötesine götürüyor insanı. Nitekim, dar ağacına götürülen bir adamı anlatıyor. Şarkının konusunu sahiplenen kişinin tam olarak kimliği bilinmese de, bu kişinin aslında yavaş yavaş ölümden korktuğunu farketmesi skript devam ettikçe anlaşılıyor, her ne kadar mahkum bunun aksini savunuyor olsa da. Şarkı ilerledikçe, kişinin içinde bulunduğu durumdan dolayı bilincinin kapandığı da anlaşılıyor. Zira son cümlesinde, hayat denilen şenin aslında sadece bir ilizyondan ibaret olduğunu arda kalanlara anlatıyor, ve bu cümlenin arkasından gelen soloların bitiminde infazı gerçekleştiriliyor.. Zira bunun sonrasındaki "ismin kutlu olsun" ifadesi de infazların bitiminde rahipler tarafından kullanılan bir söz.
