En çok çocukken acıtır veya çocukken en çok yalnızlık acıtır.
Yeni bir okula gitmektir mesela. Anneniz bile kapıya kadar yanınızda olabilir. Gelsin istersiniz. ilk kez okul değiştirmiş değilsinizdir ama sınıfın kapısı açılınca bambaşka bir soğuk ışık.
Tahtanın önünde bekletip isim sorarlar babanızı da sorarlar. Yok demeye cesaret edemezsiniz.
Sonra teneffüslerde herkes oyun oynamaya çıkar peşlerinden gidersiniz görmezler.
Elinize bir kitap alıp zaten ben de kitap okuyorum demeye çalışırsınız.
Derslerde parmak kaldırınca da alay ederler.
Tahtaya çıkıp en kazık matematik sorusunu çözersiniz ama siz onlara alay edici bir bakış atmazsiniz.
Okul çıkışı evin kapısını kendiniz açarsınız.
Hatta yemek de pişirmeye çalışırsınız.
Çocuk bedeninizle taşıyamacağınız kadar kocamandır bu yalnızlık.
