depremi küçük de olsa hatırlayanlardanim. dogma büyüme sakaryaliyim sakarya da yaşadık depremi.
o gece den hatırladığım bir kaç şey var
dayımla benim üzerime 4 köşeli kolonlar yıkıldı yani etrafımız üstümüz her yerimiz kapalı zifiri karanlık, sadece dayımın -dur oğlum dayan oğlum ben burdayım, deden cikaricak şimdi bizi dur canım oğlum dediğini hatırlıyorum, gözlerimize sürekli tozlar düşüyodu, dayıma sarılıp bekliyodum,
daha sonra duvarı kirdiklarini hatırlıyorum vebizi ordan çıkarmaya çalışıyolardi, ilk beni almaya calistilar, daha sonra dayımı aldılar.
depremde amcalarım, yengelerim, kuzenlerim yigenlerim hepsini kaybettim. zaten babamı da 5 aylıkken kaybetmisim ya neyse.
daha sonra bir çadırımiz vardı 6 kişi orda kalırdık teyzemler dedem dayım, fareler cirit atardı etrafta üzerimizden geçtikleri olurdu. bahçe de ateş yakıp patates kozlemistik.
hatırladıklarim bunlar fakat eksiklerini çektiklerim çok, allah' tan gelene amenna, allah bir daha böyle acılar yaşatmasın.
bu sene o dayımı ve dedemi de kaybettim.
insan alışır mı ki kaybetmelere?
