Bana kapalı üstte, koca tribünü öptüren şampiyonluktur. sabrinin attığı 2.golden sonra soluk alıp, denizlinin golüyle ağlamaya başladığım, febe maçının son 10 dakikasının ömrümden 3 yıl götürdüğü ama allah'ım, yumurtaya can veren rabbim, şu azizi bildiğin gibi yaptın yaaaa, sana şükür allahım dedirten şampiyonluktur. neymiş aziz efendiiii, senden büyük Allah varmış. maça gitcem diye anneme bile gitmemiş, telefonla anneler gününü kutlayıp, sana kupayla döncem annemmmm demiştim. gece yarısı yanına uğrayıp, şampiyon anneciğim ne istersen iste bendennnn diye şarkılar söylerken eeee artık bi burma bilezik alırsın bana demesiyle, olduğumuz yer bir bardı, neeeee düdüklü tencere mi diyerek sıyırmaya çalıştığım 14 mayıs 2006 gecesi, 30 kusür senelik hayatımın en güzel gecesidir. bir de kendimi, gecenin 3ünde tvde uçaktan inen azize'ye doğru parmak hareketi yaparken yakalamışlığım vardır ki, helal demişimdir kendime. bir de unutmadan eklememeliyim ki, en son ağladığım şampiyonluk 13 senenin üstüne şampiyon olduğumuz ve benim hiç şampiyon olmadan galatasaraylı olduğum zamandır. kapalıdan bi arkadaşın da bana sarılıp, sezonun başından beri buradasın, bu şampiyonluk senin ablaaaaa demesidir ki, beni daha da ağlatmıştır. *
