hayatımda aldığım en güzel iltifatı duyalı yaklaşık 2 yıl oluyor. çocuk kliniğinde çalışıyorum ve 4-5 yaşlarında bi Türk çocuğuyla ilgileniyordum o dönem. ilgileniyordum diyorum çünkü benim işim onlarla oyun oynayıp keyiflendirmek, hastalıklarını unutturmaktı. bu minik tuvalete kendisi oturamadigi için ben götürür sonra sirtimi çevirir o isini bitirince de döner giydirir sonra oynamaya devam ederdik. bir keresinde sirtimi döndüm "biitttiii" demesini bekliyorum birden "offf" dedi. "bişey mi oldu" diye sorunca ben hayatımda aldığım en güzel iltifatı duydum: "ya bisey dicem ama dönme buraya. ben seni çok seviyom. çişimi yaparken bile seni düşünüyom"
gülmüştüm. çok hoşuma gitmişti. "sana artık sadece annemin yanında abla dicem tamaam??" demişti bir de. anlaştık...
beni gördüğünde ismimi bağırıp boynuma atlayan "hediyeler nerdeee" diye soran bu yakışıklı umarım şimdi cennet dedikleri yerde en güzel Hediyelerini açıyordur. güzel uyu yakışıklı.
