izmir'de olmayan sebeplerdir. Sobanın bile çok nadir yakıldığı, kaloriferin lüzumsuz olduğu, birçoğunun klima taktırmakla çözüm bulduğu memleketimde çocuklar karı çoğu zaman yaşayarak öğrenmez azıcık kar sepelediğinde büyük insanlardan fırsat bulup da karla oynayamaz çünkü kar yağdığı zaman yaşlı insanlar bile düşme ihtimallerine aldırmadan sokağa koşar. Yaptığı kardan adamı tepsiye yapıp eve getireni bile vardır. Öyle hasretliktir , hiç uğramayan arada bir telefon eden sevgilidir kış izmirde..
Kışı en çok 'Üşüyorum' dediğinde sana sarılan sevdiğin varsa seversin , seni sarıp sıcak nefesini içine üfleyince şükür edersin..
kışı en çok sıcak evinde ailenle televizyon seyrederken annenin soyduğu portakal dilimini uzattığı anda seversin..
kışı en çok bu mevsimde papatya mı olur dediğin sıcak memlekette seversin..
Sobadaki kestaneyi yerken seversin.. dışarıda yağmur yağarken (kar uğramasa da yağmur peşini bırakmaz kışın burada) çay keyfi yaptığında seversin.
konu komşu örgü örerken ben de sevgilime atkı öreyim dediğin zamanlar seversin. Hep iki ters bi düz , selanik öğreneceğim der ama haroşede takılı kalırsın.
ha bir de kışı en çok ailenden , sevgilinden uzakta yaşadığın , bir türlü alışamadığın yerde sevmezsin. Tamam kış soğuktur ama giyinir ısınırsın , yalnızlık ise öyle soğuktur ki sevdiklerini giyinmeden bir türlü geçmez.
