Çisil çisil yağan yagmurun altında yürümek. bir akşam vakti sokaklarda avare avare dolaşırken, hayatını sorgulamak. ya da en önemliside, çocuklarının en mutlu ve huzurlu olduğu anlar, işte o anlar en yaşamaya değer anlardır. fakat bunu da tek düşünen anne dir. farkı fark edelim. ya bizim dünyaya gelip yaşamamıza aracılık etmiş olan ANNE' lerimiz için yaşamaya deymez mi? arkadaşlar.
