geçen gece yarısı vakti arkadaşlarda ertesi günkü sınava çalışmış yorgun argın eve dönmekteydim. evde soğuk su kalmamıştır diyerek bakkaldan 1.5 lt soğuk buz gibi bi su aldım. apartmanın bulunduğu sokağa girmiştim ki. gözüme çöpün içini karıştıran plastikleri toplayan 45 50 yaşlarında eli yüzü kir pas içinde bir adam ilişti. belki o adam sürekli buralardaydı da ben yeni farkettim. ulan dedim kendi kendime insanlar ekmeklerini çöpten çıkarır haldeler sen yediğin yemeği beğenmiyorsun diye. içimden sohbet etmek geldi.
-iyi geceler dayı kolay gelsin dedim. afalladı duraksadı. sanki ilk defa bu lafları duyuyormuş gibi...
+sağol, eyvallah dedi. terlemişti. kim bilir kaçtan beridir kaç sokak arşınlamıştı kendi arabasını tıka basa doldurmak için.
-al dayı dedim biraz su iç serinlersin. her ne kadar 1 2 kere yok dese de sonunda aldı açtı kafaya dikti. o su içerken ben
-dayı allah kolaylık versin kolay iş değil dedim.
+e ne yaparsın el mahkum. ekmek kolay iş değil dedi.
-öyle... demekle kaldım. şişenin geri kalanını bana uzatırken geri çevirdim. sen içersin dedim kabul etmedim. o da teşekkür etti. o yoluna gitti ben evime.
o gece hayatın aslında hiç öyle toz pembe olmadığının farkına varmıştım.
